W porównaniu z komunikacją pisemną, posługiwanie się komunikacją ustną rozszerza możliwości w zakresie wyrażania uczuć, emocji, oraz tego, jaki mamy stosunek do danego tematu lub sytuacji. Jest to spowodowane tym, że komunikacja werbalna łączy się wtedy z komunikacją niewerbalną.
Komunikacja niewerbalna to proces porozumiewania się bez użycia słów. Znacząco wpływa na sposób, w jaki odbiorca ostatecznie odczyta komunikat słowny. Komunikaty niewerbalne są obecne w każdej rozmowie. To pozasłowne znaki, które nasze ciało świadomie lub nieświadomie wysyła. Komunikacja niewerbalna często określana jest jako "mowa ciała". Wyróżnia się cztery podstawowe formy (typy ekspresji):
- mimikę twarzy (np. czerwienienie się, marszczenie czoła, unikanie kontaktu wzrokowego)
- kinezjetykę - obejmuje gesty, postawę, pozycje ciała i inne jego ruchy
- proksemikę - zajmuje się odległościami przestrzennymi między uczestnikami procesu komunikacji (u każdego człowieka da się wyróżnić 4 sfery, są to kolejno od najbliższej do najdalszej sfery: intymna, osobowa, społeczna oraz publiczna)
- parajęzyk - bada głos ludzki, jego niewerbalne wymiary, takie jak: cechy głosu (jego natężenie, wysokość), tempo mówienia, przejęzyczenia, wszelkie zakłócenia w płynności wypowiedzi (np. ziewanie) i tzw. wypełniacze - "yyyy", "eeee".
Pozostałe formy komunikacji niewerbalnej:
- samoprezentacje - sposób, w jaki przedstawiamy siebie innym, w tym nasz wygląd, ubiór i zachowanie.
- dotyk - forma komunikacji niewerbalnej obejmująca kontakt fizyczny, taki jak uścisk dłoni, poklepanie po plecach czy przytulenie.
- chronemike - sposób, w jaki zarządzamy czasem w interakcjach, np. punktualność czy długość trwania rozmowy.
- elementy otoczenia - wpływ otoczenia fizycznego, w którym odbywa się komunikacja, na jej przebieg, np. układ mebli, oświetlenie czy hałas.